Laugh, love, live: Stel je voor: je toekomst

Hebben jullie ook wel eens (stiekem) nagedacht over jullie toekomst? Hoe jij bent over 15 jaar? Waar woon je dan, met wie en ben je rijk? Nou, ik heb er wel eens over nagedacht...

(Ik moest een naam bedenken voor die man (misschien wordt het wel een vrouw, je weet het nooit... Ik denk het niet hoor), ik heb niemand op het oog ofzo en ik zit ook niet dagen op mijn kamer te fantaseren, maar ik vond het gewoon leuk om er een keer over te schrijven :).)

4 april 2028

Over twaalf dagen word ik alweer 29! Ik kan het bijna niet geloven. Ik ben al zo oud! Ik heb al zoveel meegemaakt…

Ik zit nu op het terras met een fotoboek op mijn schoot, alle herinneringen doorbladerend. ‘Kijk,’ zeg ik tegen mijn man, die naast me ligt, ‘toen was ik een jaar op reis na mijn eindexamen. Deze kangoeroe kwamen we tegen. Ooh en dit was in Zuid-Afrika, op safari met dat oude autootje! En deze aap zat vlakbij Rio!’ Ik blader een paar bladzijden verder. Dagen vliegen in seconden voorbij: mijn studie in Londen, de première van mijn eerste boek, het afstuderen in toga…. En toen van mijn nieuwe dream job en de ontmoeting met Luke. ‘Toen ik je voor het eerst zag, kwam ik naar je toe om te zeggen dat je wat ijs op je neus had zitten. Ik had nooit gedacht dat ik zou trouwen met zo’n kliederpot.’ Zegt Luke lachend. Ik geef hem een duwtje. Hij bladert verder naar onze bruiloft. De enorme jurk, de prachtige bruidsmeisjes en jonkertjes en de lekkere bruidstaart. En foto’s van onze huwelijksreis naar Nieuw-Zeeland, de witte stranden en de blauwe baaien. Alle verzamelde momenten komen weer tot leven, ze lijken uit de bladzijden te springen en te dansen voor onze ogen. We bladeren door ons droomhuis, de auto’s en de romantische picknicken. Tot de bladzijden wit worden. Onbekend. Plaats voor nieuwe momenten, nieuwe herinneringen en nieuwe avonturen die ik nog moet gaan beleven. Ik besef nu dat, al heb ik als zoveel, ik ook nog een heel leven voor me heb. Ik kan nog alles doen wat ik wil! Deze bladzijden gaan nog gevuld worden met momenten, die ik allemaal nog mag meemaken! En ik heb er zin in! En terwijl ik dat denk voel ik me diep gelukkig en wrijf over mijn buik heen, die niet zo plat meer is als dat hij eerst was. Het is nauwelijks voelbaar, maar er groeit daar toch echt een klein, onschuldig wezentje, dat over een half jaar in mijn armen ligt. Ik word opgeschrikt uit mijn dagdromen door een klein vogeltje die probeert te vliegen, maar die steeds, na even te fladderen, weer naar beneden valt. Om even versuft te blijven zitten en dan nog een keer probeert zijn moeder na te doen. Ik glimlach en sta dan op. ‘Ik ga vast inpakken voor morgen!’ Zeg ik. Luke staat ook op en gaat mee naar binnen om ook in te pakken voor de wintersportvakantie.

Als we de volgende morgen door de vroege ochtenddauw rijden, kijk ik naar de slapende steden, die langzaam opstaan en opbloeien. Ik kijk hoe de markten opgebouwd worden en de wereld begint te leven. En als ik, als de zon op z’n hoogst staat, mijn zonnebril opzet, weet ik dat het tweede deel van mijn leven is begonnen. Met een klein, onschuldig wezentje, dat een wereld van verschil brengt.